Mijn knietje...

Als jullie mijn blogje goed gevolgd hebben, weten jullie al wel dat ik vorige week vrijdag tijdens mijn vrije dag redelijk zwaar ten val ben gekomen tijdens het skien.

Direct daarna ben ik naar het ziekenhuis geweest.. met het gekende gevolg::

" Your knee mechanism is still working, so lose the crutches and walk as much as possible on your leg"

Maar aangezien de knie maar niet beterde en we toch alles deden wat de dokter gezegd had, besloot mijn bazin om donderdagmorgen een nieuwe afspraak voor mij te maken voor een 2e opinie..

De vrouwelijke dokteres onderzocht mijn been & na 5 minuten kon in mijn broek alweer aandoen.. Mijn broek aandoen nam misschien 10 keer langer tijd in beslag dan het doktersbezoekje.. Echt schaamtelijk als je zo hulpeloos bent :-)

Zoals verwacht werden we terug naar het ziekenhuis gestuurd voor platen te laten nemen..

En de dokteres had mij gezegd dat ze de dienst Radiologie zou contacteren..

Vanaf het moment dat ze daar iets mis zagen op de platen, zouden ze de dokteres terug contacteren om een verdere beslissing te nemen..

Na wat papierwerk gedaan te hebben, zat ik samen met mijn bazin te wachten voor de platen..

En zoals jullie me wel kennen, maakte ik nog steeds mopjes..

Zoals:: "I'm only in Canada for 2 weeks now and one of them on crutches" :D

Daarna moest ik me weer uit mijn jeans wurmen om weer zo'n super sexy blauw ziekenhuisding aan te doen..

En ik denk dat het nog maar na de eerste 2 foto's was dat ik de radiologe al :: " Oh Ow" kon horen zeggen..
Dus ik wist hoe laat het was.. Er was iets mis met mijn knie..

" I'm sorry love, but you need to go back to the ER because I see a break on the X rays"
En met die woorden werden we terug gebracht naar exact hetzelfde bedje op Spoed als een week geleden..
Daarna kwam de verpleegster terug langs, zodat ik mijn verhaal kon vertellen over wat er gebeurd was..

En dan kwam Dr. Ross.. Een super vriendelijke vrouw die het niet zo grappig vond dat haar collega vorige week zo'n grote flater had begaan.. En dat is nog maar licht uitgedrukt..

Aangezien men in het ziekenhuis van Invermere niet over een anesthesist beschikt, worden er daar ook geen operaties uitgevoerd.. Oh ja, ineens had men het allemaal over een operatie.. Want mijn knie was blijkbaar gebroken.. Dus terug naar het dametje aan het onthaal, die me trouwens zei dat ik met heel veel gratie mijn lot onderging, papieren ondertekend, even de verzekering en de papie opgebeld.. En dan stonden we terug buiten..

Ik moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Cranbrook, want daar zou de orthopedisch chirurg op mij wachten.. Na wat telefoontjes waren we alweer onderweg.. Mijn  bazin en ik.. Ze is er een uit de 1000! Dat moet wel gezegd worden.. Cranbrook ligt ongeveer op 1,5 uur rijden van Invermere.. En oh ja, ik mocht niets eten of drinken.. Echt een hel!

Eenmaal daar aangekomen, was ik net 2 minuutjes binnen in het ziekenhuis toen er een dokter naar mij kwam en me vroeg wat mijn naam was.. En blijkbaar was dat dokter Terry, de orthopedisch chirurg.. Ik moest direct onder de cat scan, zodat hij kon zien wat de eigenlijke schade nu juist was..

En dan kwam er het verdict.. Ik heb een Tibial Plateau Fracture.. Of gewoonweg in mijn eigen woorden, mijn knie is op 4 verschillende plaatsen gebroken.. Gelukkig waren mijn ligamenten sterk genoeg om de breuk op te vangen, waardoor deze slechts 10% uitgerokken zijn.. Mijn letsel is eigenlijk typisch voor jongere mensen, dus dan maar weer een grapje dat mijn knie vast nog geen 22 jaar oud is..

Ik werd in alle spoed weer zo'n lelijk blauw ziekenhuisding aangedaan, moest nog even in een potje plassen want ze wouden testen of ik zeker niet zwanger was en dan waren we onderweg naar het OK.. Mijn bazin had ik ondertussen al maar terug naar huis gestuurd, want haar man vertrok vrijdag naar Maleisie voor zijn werk tot in Mei.. En aangezien ik hun laatste uurtjes samen niet wou afnemem en ik vermoedelijk toch alleen maar wou slapen na de operatie, namen we afscheid op Spoed..

Eenmaal aangekomen op het OK, was ik nog steeds mopjes aan het maken tot ik in slaap gebracht werd..

Mijn lichaam heeft de anesthesie niet zo goed verwerkt, want het wou niet wakker worden achteraf.. Ik weet enkel nog dat ik ontzettend hard lag te bibberen..

Op de kamer aangekomen, kreeg ik eindelijk iets om te drinken.. En te eten.. De jonge nachtverpleegster is me om de 30 minuten komen checken en heeft me vaak genoeg op het toilet moeten zetten.. En het vrouwtje naast mij.. Tsjah, de praat dat uit die haar mond kwam was echt niet vrouwelijk te noemen.. Ik vermoed dat ze zowat alle Engelse scheldwoorden gebruikt heeft gedurende de nacht..

'S morgends werd ik onthaald door 2 vrouwtjes van Physio die eens kwamen zien hoe vlot ik overweg kon met krukken.. En het lukt me nu toch al wel vrij aardig.. Ik ben zelfs even mee mogen gaan oefenen hoe je een trap op of af moet gaan.. Na het bezoekje van de dokter mocht ik naar huis.. En dat is het enige wat ik wou, want het eten in Cranbrook Hospital is niet te eten!

Geoff, een vriend van mijn bazin, is me komen ophalen.. Kocht me mijn medicatie en eigen krukken, want ik mag de komende 12 weken absoluut geen gewicht zetten op mijn been.. Maar het belangrijkste wat hij bij had was een cola en een koekje.. Eenmaal geinstalleerd in zijn auto, ben ik eigenlijk redelijk snel in slaap gevallen.. Momenteel verblijf ik bij mijn bazin thuis tot ik een beetje uit de voeten kan..

Zij regelt zoveel voor mij dat ik haar niet genoeg kan bedanken.. Ik ben nog vrij moe van alles wat er gebeurd is, maar het gaat goed met mij.. Er zitten 2 bouten in mijn knie en binnen 2 weken mogen de draadjes uit mijn 4 littekens.. Mijn knietje belooft er mooi uit te gaan zien deze zomer...

Mijn been in the splint.. Het nieuwe huisje voor mijn been :D

Mijn knie na de operatie