Ik moet toegeven dat het na al die tijd nog altijd heel erg raar is voor mij om gekend te staan als "DE Julie uit Canada". Vermoedelijk heeft mijn stageverhaal met ups en downs hier wel voor iets tussengezeten :-) Who knows..
Zowat iedereen wist al maanden op voorhand dat stage lopen in Canada écht 'a dream coming true' was voor mij.. En ondanks de tegenslag van het ongeval en de lange revalidatie die hiermee gepaard gegaan is, kan ik stellen dat ik toch bijna elke dag gelukkig was daar.. Was het de sneeuw? Het prachtige uitzicht op de bergen? De mentaliteit van de mensen? Ik heb er geen enkel idee van...maar wat ik wel weet, is dat ik het daar verdomd hard gemist heb de afgelopen maanden..De nood om naar de mensen die elke dag opnieuw klaarstonden voor mij te gaan, werd mij te veel..waardoor ik een 2 tal maandjes geleden beslist heb om het gewoon nog eens te wagen.. Dus ja, het is eindelijk zo ver.. Woensdag ochtend spring ik op het vliegtuig richting het prachtige Calagary!
En hoewel ik daar heel wat mensen ken...en ondertussen weet hoe het daar allemaal in mekaar steekt.. ben ik toch nog steeds wel wat zenuwachtig.. Het voelt opnieuw aan als een nieuw avontuur.. een avontuur dat ik weer op mijn ééntje tegemoet ga! :-) Dit keer vertrek ik echter niet zonder mijn eigen geliefde ski's - my partners in crime :-)
Maar er is geen reden tot paniek.. Ik besef goed genoeg dat ik heel erg voorzichtig zal moeten zijn.. Ten eerste om die knie toch nog wat te sparen, maar ook om weer geen nieuw accidentje te hebben.. En ik zal mijn best doen - That's a promise! :-)
Ik ga proberen om gedurende mijn 12 dagen in Canada wat updates te posten over hoe alles is daar.. Maar ik kan niets beloven, aangezien ik weet dat mijn tijd daar weer veel te kort gaat zijn.. En vermoedelijk zal ik ook deze keer met tranen in mijn ogen afscheid nemen daar.. Maar dat is nog niet voor direct.. Gelukkig maar :-)
En om jullie nog even allemaal te herinneren aan hoe het vorig jaar was...
