Mijn dieptepunt..

Hallo lieve volgers..

Ik weet dat ik nog maar net een blogje heb geschreven, maar er moet mij gewoon iets van het hart..
Dit keer geen verhaal gevuld met positief en happy nieuws.. Neen, ik heb dit weekend mijn persoonlijk breekpunt bereikt in het hele knie-verhaal..
Door het neer te schrijven, hoop ik dan ook een gevoel van opluchting te krijgen..

De afgelopen 4 weken zijn weken geweest waarin ik me echt als een klein vechtertje getoond heb..
Ik, als kleine Julie, tegen het grote onrecht van de wereld..

Daardoor heb ik misschien ook wel voor mezelf het gevoel gecreëerd dat de mensen rondom mij verwachtten dat ik alleen maar positief zou omgaan met de situatie..

Maar het gaat even niet meer.. Ik ben even moe gevochten..

Nu kan ik jullie al horen denken.. "Hoe komt het dat Julie ineens van zo'n positieve ingesteldheid naar zo'n negatief gevoel is gegaan?".. Wel, dat zal ik jullie eens proberen uit te leggen..

Eerst en vooral speelt mijn opgestapeld slaaptekort een grote rol.. Ik ben altijd al een meisje geweest dat ontzettend veel slaap nodig had.. En nu krijg ik het gewoon niet.. Elke avond is het een vast ritueel om een pijnstiller in te nemen, om zo toch maar aan 4 uurtjes slaap te geraken.. Maar dat is nu éénmaal niet genoeg om mijn lichaam te blijven ondersteunen.. Mijn lichaam is moe, ontzettend moe..

Daar bovenop komt er nog eens bij dat de pijn zich nu niet meer enkel in mijn knie manifesteert.. Mijn hele rechterbeen wordt geteisterd door pijn.. Mijn bovenbeen, mijn knie, mijn scheenbeen en zelfs mijn tenen.. Verschrikkelijk! Ik leg dan ook geregeld ice-packen, omdat de kou mij een beter gevoel geeft.. Elke avond is het dus opnieuw afwachten tot mijn been een beetje in slaap wilt vallen..

Ik ben nog steeds genoodzaakt om altijd op mijn rug te slapen, aangezien ik mijn been nog niet kan plooien.. Te denken dat ik normaal gezien altijd in de foetushouding slaap, is dit echt verschrikkelijk voor mij.. Mijn been rust nog steeds op kussens, maar krijgt daardoor ook geregeld steken.. Om dan nog maar te zwijgen over de spieren die zich geregeld ongevraagd samentrekken..

Soms denk ik echt dat het allemaal maar een slechte droom is.. Dat ik wel zal wakker worden de volgende dag en gewoon uit mijn bed kan stappen.. Maar als ik dan mijn ogen open en mijn krukken zie staan, weet ik genoeg.. Het is de harde realiteit dat ik de komende weken mijn been nog altijd in mijn brace zal moeten hijsen voor ik uit mijn bed kan.. Je kunt je echt niet voorstellen hoe hard ik verlang naar het moment dat ik mijn voet gewoon maar eens op de grond mag zetten..

Natuurlijk wist ik na de operatie dat de revalidatie een kanjer van formaat ging zijn, maar ik wist echt absoluut niet dat het je zo kon uitputten.. De afgelopen weken heb ik me ontzettend sterk gehouden, gevuld met de gedachten dat ik dagelijks wel enige vorm van beterschap zou ondervinden.. Maar dat is spijtig genoeg niet het geval.. Ik sukkel nog steeds met de kleinste dingen, geraak vermoeid van even rechtop te staan en voel me nog altijd even hulpeloos..

Ik weet wel dat het ontzettend egoïstisch klinkt, maar soms wil ik gewoon echt alleen zijn.. Even weg van alles en iedereen.. Want hoe goed de mensen het hier ook allemaal bedoelen, ik ben het zo beu om elke keer opnieuw te moeten uitleggen wat er nu juist aan de hand is met mijn been.. En wat me nog het meest van al ergert, zijn de vele blikken naar mijn been toe.. Ik weet wel dat het er allemaal niet zo goed uitziet, maar het feit dat mensen me aanstaren helpt er echt niets aan hoor..

Hier tegenover staat het feit dat ik me nog altijd gelukkig voel wanneer ik op het werk ben.. Mijn ontzettend lieve collega's vangen me echt elke dag goed op en hechten helemaal niet zo veel belang meer aan die knie.. En dat vind ik fantastisch! Gewoon kunnen gaan werken zoals iedereen anders is iets wat me gelukkig maakt.. En doordat ik dagelijks wel wat uurtjes werk, heb ik tijdens de week helemaal niet zo veel tijd om stil te staan bij alles..

Maar dan komen die eenzame weekends.. Aangezien de schrik te groot is om terug te vallen, blijf ik meestal het hele weekend op mijn appartementje.. En natuurlijk is dit niet echt goed voor de moraal.. Ik probeer me wel met verschillende dingen bezig te houden, maar dan toch sluipen die negatieve gedachten ongevraagd mijn hoofdje binnen..

Het is hier nu zondagavond.. En ik moet eerlijk toegeven dat ik vandaag zelfs nog niet langer dan enkele minuten uit mijn bed geweest ben.. Ik heb vooral geslapen en gerust, want mijn lichaam had er écht nood aan.. En nog ben ik moe, dus ga ik dadelijk gewoon weer mijn licht uitdoen en verder slapen..

Hopelijk tot snel voor wat positiever nieuws..
Liefs xx

Drukke tijden..

Héllo!

Er is alweer een weekje voorbij hier.. Waardoor ik ineens tot het besef ben gekomen dat mijn eerste stageperiode er al bijna opzit.. En het lijkt nog steeds of ik hier nog maar net aangekomen ben.. Misschien is het door alles met mijn knie, maar ik heb niet het gevoel dat ik Panorama nu al echt ken..

Maar nu dat ik al iets beter uit de voeten kan, gaan we daar eens werk van beginnen maken.. Ook komt mijn eerste bezoek binnen een weekje aan.. Weeral iets om naar uit te kijken!

De afgelopen week was het op RK Heliski de drukste week van het hele seizoen.. Dagelijks hadden we 4 tot zelfs 6 groepen, wat toch ongeveer overeenkomt met een 50-tal skiërs.. Zowel 's morgens als 's avonds is het dus één en al bedrijvigheid  aan onze Front Desk, waardoor ik soms toch wel een beetje in de weg loop op die krukken.. 




Ik heb dan ook vrij snel beslist om op de piekmomenten naar boven te verhuizen en de inkomende oproepen te beantwoorden..Voor de rest doe ik nog altijd heel wat administratieve zaken.. Zoals onder andere boekingen in het systeem ingeven, betalingen checken en opvolgen, accommodatie boeken, vouchers en coupons maken voor onze Elite en Private groepen, de Front Desk voorzien van alle nodige documenten, ... Door de grote verscheidenheid aan taken kan ik mezelf dagelijks toch wel zeker een uurtje of 8 bezighouden..

Ook heb ik deze week nieuwe Bus Beer Tickets gemaakt.. Een taakje dat mij op het lijf geschreven was :-D
Wanneer onze skiërs namelijk met het busje naar de Staging Area gebracht worden om daar opgepikt te worden door de helikopter, krijgen ze voor dit ongemak een gratis pintje bij terugkomst.. En natuurlijk blijft het vaak niet bij één pintje....waardoor er hele gezellige, maar vooral luidruchtige taferelen ontstaan in het restaurant..

Voor de rest is er niet zo echt veel spannends gebeurd hier.. Ons busje is nog maar eens van de weg geraakt, maar heeft zich na 3 uur toch zelf terug kunnen bevrijden.. Ook hebben we nog steeds ontzettend veel mensen die ineens van gedachten veranderen, waardoor we heel onze planning moeten omgooien.. Bovendien heeft een man voor onze ogen een Sew On Patch gestolen.. Maar de grappigste dingen zijn toch wel op donderdag gebeurd.. 

Cauldron Glacier

Voorbeeld van een 'Run'

Zo hadden we een gezin dat al vanaf het begin lastig deed.. Zo wou de vrouw niet mee gaan heliskiën, maar vond ze wel dat ze recht had op een ontbijt op onze kosten.. Na lang heen en weer getrek, hebben we dan toch maar besloten om dit toe te staan.. 

En dan vertrokken ze eindelijk.. De man met zoon en dochter de helikopter in.. 



Ze hadden alle 3 een pakket om 3 Runs te skiën, maar na de 3e Run besloot de vader om samen met zijn dochter nog verder te willen skiën.. Maar de zoon had daar echt absoluut geen zin in.. Geen probleem voor de gids.. De zoon moest dan maar gewoon onderaan een Run wachten op de groep.. Blijkbaar is het daar dan een grote discussie geweest tussen vader en gids, want de vader was er van overtuigd dat de linxen zijn zoon gingen komen opeten.. 



Je kan je al wel voorstellen hoe lang wij allemaal de slappe lach hebben gehad.. Even voor de duidelijkheid.. Linxen, elanden, elken en alle andere beesten hier in Canada komen meestal alleen maar 's nachts buiten wanneer het rustig is.. En vooral, ze eten geen mensen :-D

Voor de rest sneeuwt het hier nu al ongeveer 3 dagen.. Echt raar hoe gelukkig je kan worden door gewoon uit het raam te kijken naar de kleine sneeuwvlokjes die neerdwarrelen.. De afgelopen 72 uur hebben we toch wel ongeveer een kleine meter nieuwe sneeuw gekregen, waardoor er natuurlijk wel weer een zeker risico is voor lawines.. Maar ik kan jullie onmiddellijk geruststellen, wij vliegen echt absoluut niet uit als het risico te groot is! Al onze gasten krijgen voor hun vertrek een training met de transceiver.. Dit is een toestel dat een signaal uitzendt wanneer je begraven bent onder een lawine, waardoor anderen je sneller kunnen vinden.. Maar je ziet maar naar Prins Friso.. Ook al heb je een lawinebeeper bij je, het is nog altijd geen garantie dat je er ooit levend terug uitkomt!

 

Onze Transceiver

Om af te ronden nog even wat nieuws rond mijn knietje.. Het gaat goed moet ik zeggen, hoewel ik wel last heb van het feit dat mijn knie koppig tegenwringt.. Slapen gaat nog steeds niet erg goed, omdat ik gewoon schrik heb om die knie te veel te bewegen.. Maar vannacht ben ik voor de eerste keer gaan slapen zonder het nemen van een pijnstiller.. Ook kan ik reeds terug een sok aan mijn rechtervoet krijgen.. We gaan er op vooruit! :-D

Ik voel me nog steeds het gelukkigste meisje ooit als ik in mijn bad kan gaan zitten.. En dan maar genieten van het warme water op mijn lichaam.. Zalig! Ik moet wel toegeven dat het soms nogal vreemd aanvoelt als ik gelukkig ben om zoiets kleins.. Maar het genezingsproces is er ééntje dat vooruit gaat met babystapjes.. Dat zal ik nu éénmaal moeten leren aanvaarden..

Binnen een dikke week moet ik terug op controle bij Dr. Chaney voor nieuwe platen te pakken en te kijken hoe het gesteld is met de knie.. Ik hoop van harte dat er al wat botgroei zichtbaar zal zijn.. Voor de rest heb ik dinsdag het verslag van de dokter gekregen.. Maar echt veel kan ik daar niet uit begrijpen :-)

Ook is mijn pakketje uit België eindelijk aangekomen.. En blij dat ze hier waren met de echte, lekkere Belgische pralines.. Het is echt raar om hen zo te zien genieten van iets wat voor ons zo vanzelfsprekend is.. Maar wie weet hoe hard ga ik er van genieten eens ik terug ben.. En van frietjes, want ik vermoed dat ik al 2 maanden geen frietje meer heb geproefd..laar staan gezien :-D

Zo, nu is iedereen weer op de hoogte van alles hier.. En kan ik toch nog even terug gaan slapen.. Om af te sluiten nog 2 foto's van op dezelfde plek.. Maar toch een heel ander uitzicht :-)

Uitzicht op donderdag

Uitzicht op vrijdag

    

De eerste 4 weken in Canada..

Het is zo ver.. Ik ben al een maandje in het prachtige Pano Village!
En natuurlijk heeft iedereen me op voorhand gezegd dat het snel ging gaan.. Maar koppig als ik ben, dacht ik dat het bij mij niet zo ging zijn.. Nu ja, ik was duidelijk fout.. Het vliegt echt voorbij..
Maar.. Ik heb echt een fantastische tijd hier!

Natuurlijk zijn de omstandigheden niet zo optimaal door mijn knietje, maar om te genieten van de prachtige uitzichten heb je enkel maar je zintuigen nodig :-) Zo stond ik woensdag ongeveer een half uurtje buiten te wachten op mijn bazin, toen een man me vriendelijk toeriep:: "You must getting very cold out there young lady, since you're outside for a while.. You can also wait inside you know." Waarop ik vriendelijk terug riep:: "I know, but I'm really enjoying being outside!" :-)

Net zoals elke stagestudent ga ik elke weekdag naar het werk.. Ze pikken me op rond 12 uur en ik word terug thuis afgezet rond 22 uur.. Natuurlijk zijn het lange dagen, maar ze doen daar allemaal al zo veel voor mij.. Gezien het feit dat ik minder mobiel ben, is het soms wel moeilijk om klanten te helpen.. Maar ik krijg veel werkjes waarvoor ik gewoon kan blijven zitten.. Door mijn goede kennis van de vele computerprogramma's krijg ik vaak taken die daar iets met te maken hebben.. Maar ik doe ze allemaal met plezier! En tijdens het werken, rust mijn been gewoon op een houten kratje.. Het moet echt een grappig zicht zijn :-)

Donderdagavond ben ik terug een nachtje bij mijn bazin in Invemere blijven slapen.. Ik moest namelijk vandaag terug langs bij Dokter Fleet om de nietjes er te laten uithalen.. En anders moest ik met mijn krukken de Staff Shuttle nemen, wat vermoedelijk voor wel wat gesukkel zou zorgen.. En nu konden we gewoon met de auto tot aan de Invermere Medical Clinic rijden.. Wat ik nog altijd opmerkelijk vind aan deze plaats, is dat alle patiënten gevraagd worden om hun schoenen uit te doen aan de deur.. Vermoedelijk om de sneeuw en dergelijke buiten te houden.. Natuurlijk vragen ze dat niet aan mij, want dat gaat nu éénmaal niet met mijn krukken.. Gelukkig maar :-D Ik zie het ook nog niet direct in België gebeuren..maar ja, who knows..
 

Nu over naar het grote gebeuren.. De nietjes er uit laten halen :-) Ik moet toegeven dat ik toch wel redelijk zenuwachtig was, gewoon omdat ik niet goed wist wat ik er van moest verwachten.. Dokter Fleet is een super vriendelijke vrouw die ook wel verschoten was van mijn gecompliceerde breuk.. Terwijl zij met de Skin Staples Remover mijn 21 nietjes er op 5 minuten uithaalde, stelde ik haar alle vragen die ik netjes opgeschreven had.. Zoals onder andere of ik nu mocht gaan zwemmen, wanneer ik terug naar Cranbrook moest voor een follow-up, wanneer ik met kiné mocht beginnen.. Ook gaf ze mij een papier mee voor de kinésiste waarop stond dat ze Caterien ( de kiné hier in Pano zelf ) bedankte voor wat ze met mij gaat doen.. 

Skin Staples Remover

Mijn 21 nietjes! :-)

Nadien hadden we nog een hele planning uitgestippeld.. Zo moesten we naar de bank om via een Certified Money Order de huur van mijn appartementje over te kunnen schrijven naar Pat.. Wat een eerste kennismaking met de Canadese bankwereld! :-) Daarna moesten we nog even langs de post, langs de apotheek voor nog wat plakkers voor op mijn knie.. en dan hadden we besloten om ons even te verwennen bij de plaatselijke bakker.. Yummie!

Badstoel..IDEAAL!

Nieuw racemachine :-D

Om 1 uur hadden we een afspraak in het Interior Health Invermere Hospital met de dame van het Rode Kruis.. Thank God dat ze dat hier ook hebben! Zo kan ik nu kosteloos gebruik maken van een badstoel, een wandelwagentje en klemmen voor op mijn krukken te zetten voor in het ijs.. Natuurlijk ga ik op het einde van mijn tripje hier wat centjes doneren aan deze organisatie, want ik vermoed dat deze hulpmiddelen het leven hier toch wel wat gemakkelijker gaan maken.. Ook zijn we nog eens naar de supermarkt geweest, zodat ik de komende dagen weer volledig zelf mijn plan kan trekken..

Momenteel is het hier in het dorpje Family Weekend.. Ik heb begrepen dat dit vooral een feestdag is in Alberta, waardoor er heel veel mensen een weekendje naar hier komen om te genieten van de sneeuw.. Ikzelf ga gewoon mijn appartementje eens opruimen, de was doen, mijn stageverslag schrijven, lekker vers eten koken, genieten van de rust.. en vooral, genieten van mijn eerste douche! Want jawel, ik heb al 2 weken niet meer mogen douchen door de nietjes.. Maar nu dat de nietjes er uit zijn en Dokter Fleet bevestigd heeft dat mijn knie er al heel goed genezen uitziet, ga ik er voor :-D

Binnen 2 weken moet ik terug op controle bij de orthopedisch chirurg in Cranbrook.. Vermoedelijk nemen ze dan terug platen van mijn knie om te zien hoe het gesteld is met de bouten.. Ik kan niet wachten om mijn platen zelf eens te kunnen bekijken :-) Het spijtige nieuws is dat ik de komende 10 weken nog altijd geen enkele vorm van gewicht op mijn knie mag zetten en dat ik ook de grote brace moet blijven dragen.. Ik had gehoopt een wat flexibelere brace te mogen aandoen binnen enkele weken, maar geen probleem.. Dat zal dan voor in België zijn..  Ik heb totaal niet veel pijn meer aan mijn knie, maar slapen is echt een hel.. Ik ben een nogal onrustige slaapster en nu moet ik zien dat ik mijn been niet te veel beweeg.. Dus rust mijn been altijd op 2 kussens ter ondersteuning.. Ook moet ik nog altijd ijs leggen op mijn enkel tegen de zwelling.. 

Wat ook super vervelend is, is het feit dat ik verschrikkelijke pijn krijg in mijn knie als ik het koud heb.. Het lijkt alsof die plaats dan extra zwak is en extra koud krijgt.. Verschrikkelijk! Laat ons dus maar hopen dat we vanaf Mei kunnen genieten van een geweldige zomer in het tropische België ;-)

Mijn knietje :-)

Een pijnlijk weekendje..

Zoals de titel al doet vermoeden, heb ik een niet zo fijn weekendje achter de rug..
Vrijdagavond kon ik na 22 uur eindelijk mijn werkweek afsluiten.. Ik was doodop..
9 uur per dag werken is sowieso al vermoeiend..en reken daar nog eens bij dat ik maar 1 been heb om alles uit te voeren, dan begrijp je wel hoe blij ik was dat ik eindelijk in mijn zetel kon gaan liggen..

De afgelopen week was op het werk ééntje dat kan tellen..

Onze Waiver

Dinsdagavond stond er een vrouw van 40 jaar tranen met tuiten te huilen voor onze desk, omdat ze er van overtuigd was dat ze de volgende dag ging sterven tijdens het heliskiën.. Elke skiër moet bij ons een waiver invullen, wat een wettelijk document is dat ons vrijstelt van aansprakelijkheid.. Natuurlijk is dit een zwaar en serieus document, maar in Canada moet je echt voor alles zulke documenten invullen.. 

Volgens haar hadden wij haar niet goed genoeg geïnformeerd over de risico's, vond ze het absoluut niet kunnen dat ze moest pick-nicken in de natuur tijdens haar dagje heliskiën en vond ze dat ze het recht had om haar geld terug te krijgen.. Na een gesprek van een half uur, wat trouwens voor ons allemaal super vermoeiend was, besliste ze om het toch een kans te geven.. En je kan het al raden, de volgende dag is ze met een gigantische smile terug komen binnenwandelen want "I had the time of her life".. In één woord.. HATELIJK ! :-D

Donderdag is onze kleine helikopter tijdens het vliegen zijn belly panel kwijtgespeeld..En natuurlijk mag je niet aan je gasten laten merken dat er iets mis is, dus hebben de gidsen en de piloten echt hemel en aarde verzet om iedereen terug veilig bij ons te krijgen.. Donderdag hadden we in het totaal 40 skiërs, wat echt ontzettend veel is.. Wanneer dit het geval is, boeken we de avond ervoor een 'van with a roof rack' om groepen skiërs naar 'The Beach' te vervoeren.. The Beach is onze staging area, wat wil zeggen dat de helikopter daar kan landen om mensen op te pikken..

Natuurlijk worden de mensen op het einde van hun dag ook terug tot bij ons gebracht.. En donderdag liep het ook daar mis.. Ik was nog maar een kwartiertje op het werk toen de volgende boodschap door de radio weergalmde::"Bryan, you will never believe what I'm going to say, but our van is on the didge".. In andere woorden, het busje was door de gladde ondergrond van de weg geraakt met de 25 passagiers erin..

Dus hebben we direct een firma gebeld om de grootste 'toil truck' naar de plaats te sturen om het busje uit de gracht te slepen.. Ook vertrok Jeff, één van onze ingenieurs, direct met zijn truck naar de plaats om zand te gaan gooien.. Dit zand moest helpen om het busje terug op de baan te krijgen.. Maar ook daar liep het mis, want de toil truck kwam ook vast te zitten.. Na een heel gedoe zijn de skiërs uiteindelijk toch terug bij ons geraakt..

Na een tijdje had ik al beslist dat ik terug boven zou gaan werken, want mijn been zit vaak nogal in de weg als het wat drukker wordt beneden.. En boven kon ik rustig verder werken aan mijn eigen taakjes.. Vrijdag is bovendien één van onze skiërs gewond geraakt toen hij dacht een jumpje te zien..terwijl dit eigenlijk gewoon een muur van sneeuw en ijs was.. Met een ontwrichte schouder tot gevolg.. 

De huidige toestand van het knietje :-)

En dan was het eindelijk weekend voor mij.. Al snel had ik door dat het allesbehalve fijn ging zijn, want mijn been begon direct pijn te doen.. Daardoor heb ik van vrijdag op zaterdag ook amper geslapen.. De pijn was echt niet uit te houden, waardoor ik dan maar beslist heb om mijn gedachten volledig te verzetten.. Dan maar beginnen aan het stageverslag en een geweldig lang eerste Skype gesprek met mijn zus.. Zo rond een uur of 7 ben ik dan uiteindelijk toch in slaap kunnen vallen door de geweldige Dafalgan Codeïne..

Gezien de pijn heb ik zowat de hele zaterdag ook in bed doorgebracht.. Gewoon slapen, de Flair lezen, muziek luisteren, ice-packs leggen en wat aan mijn stageverslag werken.. Mijn knie is stilaan terug tot leven aan het komen, wat toch wel wat pijn met zich meebrengt.. Maar het ziet er nog altijd goed uit, voor zo ver dat mogelijk is natuurlijk :-)

Ook vannacht heb ik niet al te veel geslapen, maar ik stond vandaag toch wat positiever in mijn schoenen.. Aangezien het eens tijd was om mijn kotje hier op te ruimen, trok ik een jogging uit de kast en begon ik er met goede moed aan.. Eerst en vooral ben ik al mijn afval gaan sorteren.. Daarna heb ik de was gedaan.. En dan ben ik mijn zoektocht tussen alle papieren en rekeningen begonnen naar alles wat te maken heeft met mijn knie.. In totaal heb ik nog ongeveer een € 1500,00 te goed van de verzekering.. Hoeray!

Wassen op Julie's manier :-D

En natuurlijk ook drogen :-D

 Voor de rest heb ik vooral genoten van het zondaggevoel.. Ook heb ik een speciale kalender ontworpen.. Neen, geen kalender waarop ik aftel om terug naar huis te komen.. maar wel ééntje waarop ik alles kan opschrijven wat te maken heeft met mijn knie.. Zoals bijvoorbeeld wanneer mijn nietjes er uit mogen, wanneer ik voor de eerste keer zelf een douche heb genomen zonder hulp, ... En ik heb ook een post-it met 'VANDAAG' op die ik elke dag kan verplakken.. Het is maar een manier om me te motiveren.. Want 12 weken volledig niet steunen op mijn rechterbeen is echt wel lang hoor..

Ook al neem ik nog wel medicatie, toch heb ik vanavond genoten van een lekker glaasje witte wijn bij mijn eerste maaltijd gekookt op één been.. Ik ben zo ontzettend trots op mezelf :-D

Nu nog even wat voor school werken, een aflevering of 2 van Gossip Girl bekijken en dan mijn bedje in.. Want morgen staat er ons al weer een nieuwe werkweek te wachten..

Tot donderdag voor meer nieuws, want dan hoef ik die akelige nietjes in mijn knie hopelijk nooit meer te zien! :-)

Yummmmmmmmmmmmmmmieeeee!

Een kleine update..

Hallo lieve, trouwe volgens van mijn blogje :-)

Ik hoop in de eerste plaats dat ik jullie niet te hard heb laten verschieten door het hele knieverhaal..
Moest dit wel het geval zijn..Geloof me..Het ziet er erger uit dan het is hoor :-)
Jullie mailtjes, smsjes, berichtjes op mijn Facebook of telefoontjes doen me allemaal heel erg deugd..en geven me moed om weer verder te gaan.. Een welgemeende dankjewel daarvoor!

De vraag die nu vermoedelijk in jullie hoofdjes rondspookt, is de volgende..
"Hoe gaat het nu eigenlijk met Julie en haar knie?"
Wel, ik hoop in dit blogje al jullie vragen, bezorgdheden, onbewustheidjes, .. te beantwoorden..

Tot en met maandagochtend was ik voor mijn bazin een nieuwe dochter in huis..
Eentje die wel veel aandacht en verzorging nodig had.. Want er waren nog zoveel dingen die ik niet alleen kon doen.. Zo heeft ze me geholpen met me in de douche te krijgen, mijn knie verzorgd, ervoor gezorgd dat ik op tijd en stond mijn pilletjes innam.. En vooral veel eten en drinken naar me toe gebracht op een plateautje als ik weer maar eens lag te rusten in de zetel.. Ik kan ze niet genoeg bedanken!

Ook al mocht ik nog heel wat langer bij Laura, mijn bazin, blijven wonen..Ik had het gevoel dat ik gewoon even wat tijd alleen moest doorbrengen om alles even te laten bezinken.. De afgelopen week is er ééntje waarvan ik zeker en vast niet had gedacht dat het mij zou overkomen hier in Canada.. Ik had hoop en al gedacht dat ik misschien eens langs de dokter zou moeten voor een griepje :-D

Dus op maandagochtend was het zo ver.. De nieuwe week ging van start.. Voor mij een week waarin alles weer heel normaal zou worden.. Terug naar het werk elke dag en 's avonds terug alleen op mijn appartementje.. Ik keek er naar uit! Na het zoveelste pilletje en de strijd om een sok en een broek aan te krijgen, vertrokken we naar Invermere..

Eerst en vooral om bij de plaatselijke Pharmacy nieuwe plakkers en verbanden te gaan halen om mijn knie te kunnen verzorgen.. Ook beslisten we daar om een doosje Vitamine E te kopen, omdat dit de botgroei bevordert.. Natuurlijk mochten we ook geen icepacks vergeten.. Ik kan jullie zeggen, dit korte tripje van ongeveer een 10 minuutjes op mijn krukken was zo vermoeiend dat ik direct helemaal bezweet was.. 

Daarna was het tijd om wat boodschappen te gaan doen samen, zodat ik op mijn ééntje verder kon in mijn appartementje..  Slim als we waren, hadden we eerst thuis een lijstje opgesteld met de dingen die ik nodig zou hebben.. Zoals onder andere brood, drinken en vooral veel fruit en groentjes.. Hoe meer vitaminen, hoe liever momenteel :-) En dan was het zo ver.. Zoals ze hier zeggen.. We went up the hill! 

Eenmaal aangekomen in Panorama, moesten we nog eventjes langs CCI passeren voor een 2e sleutel van mijn appartementje.. Zo heeft Rk Heliski steeds een extra sleutel voor als er iets mis zou zijn met mij.. Daarna was het ook tijd om even langs de Ski Patrol Clinic te passeren om de geleende krukken terug te gaan geven.. Cayley, de lieve Mevrouw die me beneden heeft gekregen met de banaan, stond versteld van het slechte nieuws.. Maar ze zei met een glimlach dat ze mij nog wel zou zien in het dorpje..

Net voor we gingen werken, hebben we alles naar mijn eigen stekje gebracht.. Daar kon ik ook andere kleren aandoen, want ik voelde me vies door al dat zweten.. We ontdekten tegelijk ook dat ik momenteel nog 1 broek heb die ik kan aandoen over mijn windel.. Super :-) Dus nu ga ik elke dag werken in mijn beige broek, met daarover mijn zimmer ( want zo noemt dat ding rond mijn been blijkbaar ).. Ik heb me bedacht dat het misschien afgeleid is van het Duits, want dan zou het neerkomen op 'kamer' :-D 

En dan was het zo ver, na 3 dagen afwezigheid stond ik terug bij Rk Heliski.. Maandag heb ik nog beneden gewerkt achter de Front Desk, maar dit was niet zo optimaal.. Ten eerste moeten daar vaak mensen passeren, wat het risico geeft dat er iemand tegen mijn been loopt.. En ten tweede, een medewerkster met een brace rond haar been is nu niet direct goede reclame als je in de skibusiness zit.. En ten derde, iedereen vraagt me steeds wat er gebeurd is..en ik ben het beu om het te moeten uitleggen..

Dus gisteren en vandaag heb ik boven gewerkt.. Natuurlijk moet ik dan een trap overwinnen, maar ik kan vrij goed uit de voeten met mijn krukken.. Boven is het rustiger en kan mijn been ongestoord op een kratje liggen.. Momenteel hebben we super drukke tijden bij Rk Heliski, wat echt leuk is.. Er is een hele hoop werk te doen, dus ook voor mij.. Iedereen brengt me nu werkjes aan & ik pikkel zelf heen en weer van en naar de printer.. Ook krijg ik geregeld drank aangeboden.. Ik heb het vermoeden dat ik de beste collega's ooit heb!

Ik heb het hier zo erg naar mijn zin, dat mijn focus totaal niet meer ligt op mijn been.. Natuurlijk weet ik dat de revalidatie het moeilijkste gaat zijn, maar we gaan er voor de volle 200% tegenaan dan.. Zoals eerder vermeld, had ik totaal niet kunnen denken dat dit mij ooit zou overkomen.. Maar eens je in zo'n situatie terechtkomt, moet je kiezen..ofwel klap je volledig dicht ofwel ga je er volledig tegenaan.. En gezien ik nogal een vechtertje ben, heb ik gekozen om door te bijten.. 

Mijn knie doet al dagen geen pijn meer en ze ziet er redelijk proper uit.. De eerste keer was het nogal raar om er naar te kijken zo zonder verbanden, omdat ze hier alles dicht nieten.. Ik kan enkel maar hopen dat het litteken er dan wat mooier gaat uitzien :-) Maar vermoedelijk zal ik de komende zomer toch niet al te veel rondlopen in een kleedje of een rokje.. Ook geef ik mezelf elke dag een klein 'Hoera'tje' als ik weer eens iets bereikt heb wat ik daarvoor nog niet kon.. Zo heb ik er al ééntje gekregen omdat ik zelf mijn sok van mijn slecht been uitgekregen heb.. Het is maar een manier om mezelf positief te houden :-)

Binnen 3 weken komt het eerste bezoek hier aan.. En ik kijk er heel erg naar uit.. Tegen dan ben ik vermoedelijk al volledig zelfstandig, maar toch is een beetje hulp nooit verloren.. Ik kan al terug wat koken en de afwas doen op krukken is ook haalbaar.. Het komende weekend ga ik hier het gebouw eens verkennen opzoek naar een wasmachine :-D

Het enige wat me tegensteekt aan de hele knie-situatie is het feit dat ik maar moeilijk kan slapen.. Ik moet heel de nacht in éénzelfde positie blijven liggen.. Op mijn rug met mijn rechterbeen omhoog op kussens.. En zelfs met de pijnstillers kan ik maar een paar aantal uurtjes slapen.. Maar mij hoor je niet klagen hoor :-) We bijten door!

Dikke kus van mij en nogmaals bedankt voor de vele woorden van steun.. Het doet me zo'n deugd!

Liefs

xx

Mijn knietje...

Als jullie mijn blogje goed gevolgd hebben, weten jullie al wel dat ik vorige week vrijdag tijdens mijn vrije dag redelijk zwaar ten val ben gekomen tijdens het skien.

Direct daarna ben ik naar het ziekenhuis geweest.. met het gekende gevolg::

" Your knee mechanism is still working, so lose the crutches and walk as much as possible on your leg"

Maar aangezien de knie maar niet beterde en we toch alles deden wat de dokter gezegd had, besloot mijn bazin om donderdagmorgen een nieuwe afspraak voor mij te maken voor een 2e opinie..

De vrouwelijke dokteres onderzocht mijn been & na 5 minuten kon in mijn broek alweer aandoen.. Mijn broek aandoen nam misschien 10 keer langer tijd in beslag dan het doktersbezoekje.. Echt schaamtelijk als je zo hulpeloos bent :-)

Zoals verwacht werden we terug naar het ziekenhuis gestuurd voor platen te laten nemen..

En de dokteres had mij gezegd dat ze de dienst Radiologie zou contacteren..

Vanaf het moment dat ze daar iets mis zagen op de platen, zouden ze de dokteres terug contacteren om een verdere beslissing te nemen..

Na wat papierwerk gedaan te hebben, zat ik samen met mijn bazin te wachten voor de platen..

En zoals jullie me wel kennen, maakte ik nog steeds mopjes..

Zoals:: "I'm only in Canada for 2 weeks now and one of them on crutches" :D

Daarna moest ik me weer uit mijn jeans wurmen om weer zo'n super sexy blauw ziekenhuisding aan te doen..

En ik denk dat het nog maar na de eerste 2 foto's was dat ik de radiologe al :: " Oh Ow" kon horen zeggen..
Dus ik wist hoe laat het was.. Er was iets mis met mijn knie..

" I'm sorry love, but you need to go back to the ER because I see a break on the X rays"
En met die woorden werden we terug gebracht naar exact hetzelfde bedje op Spoed als een week geleden..
Daarna kwam de verpleegster terug langs, zodat ik mijn verhaal kon vertellen over wat er gebeurd was..

En dan kwam Dr. Ross.. Een super vriendelijke vrouw die het niet zo grappig vond dat haar collega vorige week zo'n grote flater had begaan.. En dat is nog maar licht uitgedrukt..

Aangezien men in het ziekenhuis van Invermere niet over een anesthesist beschikt, worden er daar ook geen operaties uitgevoerd.. Oh ja, ineens had men het allemaal over een operatie.. Want mijn knie was blijkbaar gebroken.. Dus terug naar het dametje aan het onthaal, die me trouwens zei dat ik met heel veel gratie mijn lot onderging, papieren ondertekend, even de verzekering en de papie opgebeld.. En dan stonden we terug buiten..

Ik moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Cranbrook, want daar zou de orthopedisch chirurg op mij wachten.. Na wat telefoontjes waren we alweer onderweg.. Mijn  bazin en ik.. Ze is er een uit de 1000! Dat moet wel gezegd worden.. Cranbrook ligt ongeveer op 1,5 uur rijden van Invermere.. En oh ja, ik mocht niets eten of drinken.. Echt een hel!

Eenmaal daar aangekomen, was ik net 2 minuutjes binnen in het ziekenhuis toen er een dokter naar mij kwam en me vroeg wat mijn naam was.. En blijkbaar was dat dokter Terry, de orthopedisch chirurg.. Ik moest direct onder de cat scan, zodat hij kon zien wat de eigenlijke schade nu juist was..

En dan kwam er het verdict.. Ik heb een Tibial Plateau Fracture.. Of gewoonweg in mijn eigen woorden, mijn knie is op 4 verschillende plaatsen gebroken.. Gelukkig waren mijn ligamenten sterk genoeg om de breuk op te vangen, waardoor deze slechts 10% uitgerokken zijn.. Mijn letsel is eigenlijk typisch voor jongere mensen, dus dan maar weer een grapje dat mijn knie vast nog geen 22 jaar oud is..

Ik werd in alle spoed weer zo'n lelijk blauw ziekenhuisding aangedaan, moest nog even in een potje plassen want ze wouden testen of ik zeker niet zwanger was en dan waren we onderweg naar het OK.. Mijn bazin had ik ondertussen al maar terug naar huis gestuurd, want haar man vertrok vrijdag naar Maleisie voor zijn werk tot in Mei.. En aangezien ik hun laatste uurtjes samen niet wou afnemem en ik vermoedelijk toch alleen maar wou slapen na de operatie, namen we afscheid op Spoed..

Eenmaal aangekomen op het OK, was ik nog steeds mopjes aan het maken tot ik in slaap gebracht werd..

Mijn lichaam heeft de anesthesie niet zo goed verwerkt, want het wou niet wakker worden achteraf.. Ik weet enkel nog dat ik ontzettend hard lag te bibberen..

Op de kamer aangekomen, kreeg ik eindelijk iets om te drinken.. En te eten.. De jonge nachtverpleegster is me om de 30 minuten komen checken en heeft me vaak genoeg op het toilet moeten zetten.. En het vrouwtje naast mij.. Tsjah, de praat dat uit die haar mond kwam was echt niet vrouwelijk te noemen.. Ik vermoed dat ze zowat alle Engelse scheldwoorden gebruikt heeft gedurende de nacht..

'S morgends werd ik onthaald door 2 vrouwtjes van Physio die eens kwamen zien hoe vlot ik overweg kon met krukken.. En het lukt me nu toch al wel vrij aardig.. Ik ben zelfs even mee mogen gaan oefenen hoe je een trap op of af moet gaan.. Na het bezoekje van de dokter mocht ik naar huis.. En dat is het enige wat ik wou, want het eten in Cranbrook Hospital is niet te eten!

Geoff, een vriend van mijn bazin, is me komen ophalen.. Kocht me mijn medicatie en eigen krukken, want ik mag de komende 12 weken absoluut geen gewicht zetten op mijn been.. Maar het belangrijkste wat hij bij had was een cola en een koekje.. Eenmaal geinstalleerd in zijn auto, ben ik eigenlijk redelijk snel in slaap gevallen.. Momenteel verblijf ik bij mijn bazin thuis tot ik een beetje uit de voeten kan..

Zij regelt zoveel voor mij dat ik haar niet genoeg kan bedanken.. Ik ben nog vrij moe van alles wat er gebeurd is, maar het gaat goed met mij.. Er zitten 2 bouten in mijn knie en binnen 2 weken mogen de draadjes uit mijn 4 littekens.. Mijn knietje belooft er mooi uit te gaan zien deze zomer...

Mijn been in the splint.. Het nieuwe huisje voor mijn been :D

Mijn knie na de operatie