Een pijnlijk weekendje..

Zoals de titel al doet vermoeden, heb ik een niet zo fijn weekendje achter de rug..
Vrijdagavond kon ik na 22 uur eindelijk mijn werkweek afsluiten.. Ik was doodop..
9 uur per dag werken is sowieso al vermoeiend..en reken daar nog eens bij dat ik maar 1 been heb om alles uit te voeren, dan begrijp je wel hoe blij ik was dat ik eindelijk in mijn zetel kon gaan liggen..

De afgelopen week was op het werk ééntje dat kan tellen..

Onze Waiver

Dinsdagavond stond er een vrouw van 40 jaar tranen met tuiten te huilen voor onze desk, omdat ze er van overtuigd was dat ze de volgende dag ging sterven tijdens het heliskiën.. Elke skiër moet bij ons een waiver invullen, wat een wettelijk document is dat ons vrijstelt van aansprakelijkheid.. Natuurlijk is dit een zwaar en serieus document, maar in Canada moet je echt voor alles zulke documenten invullen.. 

Volgens haar hadden wij haar niet goed genoeg geïnformeerd over de risico's, vond ze het absoluut niet kunnen dat ze moest pick-nicken in de natuur tijdens haar dagje heliskiën en vond ze dat ze het recht had om haar geld terug te krijgen.. Na een gesprek van een half uur, wat trouwens voor ons allemaal super vermoeiend was, besliste ze om het toch een kans te geven.. En je kan het al raden, de volgende dag is ze met een gigantische smile terug komen binnenwandelen want "I had the time of her life".. In één woord.. HATELIJK ! :-D

Donderdag is onze kleine helikopter tijdens het vliegen zijn belly panel kwijtgespeeld..En natuurlijk mag je niet aan je gasten laten merken dat er iets mis is, dus hebben de gidsen en de piloten echt hemel en aarde verzet om iedereen terug veilig bij ons te krijgen.. Donderdag hadden we in het totaal 40 skiërs, wat echt ontzettend veel is.. Wanneer dit het geval is, boeken we de avond ervoor een 'van with a roof rack' om groepen skiërs naar 'The Beach' te vervoeren.. The Beach is onze staging area, wat wil zeggen dat de helikopter daar kan landen om mensen op te pikken..

Natuurlijk worden de mensen op het einde van hun dag ook terug tot bij ons gebracht.. En donderdag liep het ook daar mis.. Ik was nog maar een kwartiertje op het werk toen de volgende boodschap door de radio weergalmde::"Bryan, you will never believe what I'm going to say, but our van is on the didge".. In andere woorden, het busje was door de gladde ondergrond van de weg geraakt met de 25 passagiers erin..

Dus hebben we direct een firma gebeld om de grootste 'toil truck' naar de plaats te sturen om het busje uit de gracht te slepen.. Ook vertrok Jeff, één van onze ingenieurs, direct met zijn truck naar de plaats om zand te gaan gooien.. Dit zand moest helpen om het busje terug op de baan te krijgen.. Maar ook daar liep het mis, want de toil truck kwam ook vast te zitten.. Na een heel gedoe zijn de skiërs uiteindelijk toch terug bij ons geraakt..

Na een tijdje had ik al beslist dat ik terug boven zou gaan werken, want mijn been zit vaak nogal in de weg als het wat drukker wordt beneden.. En boven kon ik rustig verder werken aan mijn eigen taakjes.. Vrijdag is bovendien één van onze skiërs gewond geraakt toen hij dacht een jumpje te zien..terwijl dit eigenlijk gewoon een muur van sneeuw en ijs was.. Met een ontwrichte schouder tot gevolg.. 

De huidige toestand van het knietje :-)

En dan was het eindelijk weekend voor mij.. Al snel had ik door dat het allesbehalve fijn ging zijn, want mijn been begon direct pijn te doen.. Daardoor heb ik van vrijdag op zaterdag ook amper geslapen.. De pijn was echt niet uit te houden, waardoor ik dan maar beslist heb om mijn gedachten volledig te verzetten.. Dan maar beginnen aan het stageverslag en een geweldig lang eerste Skype gesprek met mijn zus.. Zo rond een uur of 7 ben ik dan uiteindelijk toch in slaap kunnen vallen door de geweldige Dafalgan Codeïne..

Gezien de pijn heb ik zowat de hele zaterdag ook in bed doorgebracht.. Gewoon slapen, de Flair lezen, muziek luisteren, ice-packs leggen en wat aan mijn stageverslag werken.. Mijn knie is stilaan terug tot leven aan het komen, wat toch wel wat pijn met zich meebrengt.. Maar het ziet er nog altijd goed uit, voor zo ver dat mogelijk is natuurlijk :-)

Ook vannacht heb ik niet al te veel geslapen, maar ik stond vandaag toch wat positiever in mijn schoenen.. Aangezien het eens tijd was om mijn kotje hier op te ruimen, trok ik een jogging uit de kast en begon ik er met goede moed aan.. Eerst en vooral ben ik al mijn afval gaan sorteren.. Daarna heb ik de was gedaan.. En dan ben ik mijn zoektocht tussen alle papieren en rekeningen begonnen naar alles wat te maken heeft met mijn knie.. In totaal heb ik nog ongeveer een € 1500,00 te goed van de verzekering.. Hoeray!

Wassen op Julie's manier :-D

En natuurlijk ook drogen :-D

 Voor de rest heb ik vooral genoten van het zondaggevoel.. Ook heb ik een speciale kalender ontworpen.. Neen, geen kalender waarop ik aftel om terug naar huis te komen.. maar wel ééntje waarop ik alles kan opschrijven wat te maken heeft met mijn knie.. Zoals bijvoorbeeld wanneer mijn nietjes er uit mogen, wanneer ik voor de eerste keer zelf een douche heb genomen zonder hulp, ... En ik heb ook een post-it met 'VANDAAG' op die ik elke dag kan verplakken.. Het is maar een manier om me te motiveren.. Want 12 weken volledig niet steunen op mijn rechterbeen is echt wel lang hoor..

Ook al neem ik nog wel medicatie, toch heb ik vanavond genoten van een lekker glaasje witte wijn bij mijn eerste maaltijd gekookt op één been.. Ik ben zo ontzettend trots op mezelf :-D

Nu nog even wat voor school werken, een aflevering of 2 van Gossip Girl bekijken en dan mijn bedje in.. Want morgen staat er ons al weer een nieuwe werkweek te wachten..

Tot donderdag voor meer nieuws, want dan hoef ik die akelige nietjes in mijn knie hopelijk nooit meer te zien! :-)

Yummmmmmmmmmmmmmmieeeee!