Een kleine update..

Hallo lieve, trouwe volgens van mijn blogje :-)

Ik hoop in de eerste plaats dat ik jullie niet te hard heb laten verschieten door het hele knieverhaal..
Moest dit wel het geval zijn..Geloof me..Het ziet er erger uit dan het is hoor :-)
Jullie mailtjes, smsjes, berichtjes op mijn Facebook of telefoontjes doen me allemaal heel erg deugd..en geven me moed om weer verder te gaan.. Een welgemeende dankjewel daarvoor!

De vraag die nu vermoedelijk in jullie hoofdjes rondspookt, is de volgende..
"Hoe gaat het nu eigenlijk met Julie en haar knie?"
Wel, ik hoop in dit blogje al jullie vragen, bezorgdheden, onbewustheidjes, .. te beantwoorden..

Tot en met maandagochtend was ik voor mijn bazin een nieuwe dochter in huis..
Eentje die wel veel aandacht en verzorging nodig had.. Want er waren nog zoveel dingen die ik niet alleen kon doen.. Zo heeft ze me geholpen met me in de douche te krijgen, mijn knie verzorgd, ervoor gezorgd dat ik op tijd en stond mijn pilletjes innam.. En vooral veel eten en drinken naar me toe gebracht op een plateautje als ik weer maar eens lag te rusten in de zetel.. Ik kan ze niet genoeg bedanken!

Ook al mocht ik nog heel wat langer bij Laura, mijn bazin, blijven wonen..Ik had het gevoel dat ik gewoon even wat tijd alleen moest doorbrengen om alles even te laten bezinken.. De afgelopen week is er ééntje waarvan ik zeker en vast niet had gedacht dat het mij zou overkomen hier in Canada.. Ik had hoop en al gedacht dat ik misschien eens langs de dokter zou moeten voor een griepje :-D

Dus op maandagochtend was het zo ver.. De nieuwe week ging van start.. Voor mij een week waarin alles weer heel normaal zou worden.. Terug naar het werk elke dag en 's avonds terug alleen op mijn appartementje.. Ik keek er naar uit! Na het zoveelste pilletje en de strijd om een sok en een broek aan te krijgen, vertrokken we naar Invermere..

Eerst en vooral om bij de plaatselijke Pharmacy nieuwe plakkers en verbanden te gaan halen om mijn knie te kunnen verzorgen.. Ook beslisten we daar om een doosje Vitamine E te kopen, omdat dit de botgroei bevordert.. Natuurlijk mochten we ook geen icepacks vergeten.. Ik kan jullie zeggen, dit korte tripje van ongeveer een 10 minuutjes op mijn krukken was zo vermoeiend dat ik direct helemaal bezweet was.. 

Daarna was het tijd om wat boodschappen te gaan doen samen, zodat ik op mijn ééntje verder kon in mijn appartementje..  Slim als we waren, hadden we eerst thuis een lijstje opgesteld met de dingen die ik nodig zou hebben.. Zoals onder andere brood, drinken en vooral veel fruit en groentjes.. Hoe meer vitaminen, hoe liever momenteel :-) En dan was het zo ver.. Zoals ze hier zeggen.. We went up the hill! 

Eenmaal aangekomen in Panorama, moesten we nog eventjes langs CCI passeren voor een 2e sleutel van mijn appartementje.. Zo heeft Rk Heliski steeds een extra sleutel voor als er iets mis zou zijn met mij.. Daarna was het ook tijd om even langs de Ski Patrol Clinic te passeren om de geleende krukken terug te gaan geven.. Cayley, de lieve Mevrouw die me beneden heeft gekregen met de banaan, stond versteld van het slechte nieuws.. Maar ze zei met een glimlach dat ze mij nog wel zou zien in het dorpje..

Net voor we gingen werken, hebben we alles naar mijn eigen stekje gebracht.. Daar kon ik ook andere kleren aandoen, want ik voelde me vies door al dat zweten.. We ontdekten tegelijk ook dat ik momenteel nog 1 broek heb die ik kan aandoen over mijn windel.. Super :-) Dus nu ga ik elke dag werken in mijn beige broek, met daarover mijn zimmer ( want zo noemt dat ding rond mijn been blijkbaar ).. Ik heb me bedacht dat het misschien afgeleid is van het Duits, want dan zou het neerkomen op 'kamer' :-D 

En dan was het zo ver, na 3 dagen afwezigheid stond ik terug bij Rk Heliski.. Maandag heb ik nog beneden gewerkt achter de Front Desk, maar dit was niet zo optimaal.. Ten eerste moeten daar vaak mensen passeren, wat het risico geeft dat er iemand tegen mijn been loopt.. En ten tweede, een medewerkster met een brace rond haar been is nu niet direct goede reclame als je in de skibusiness zit.. En ten derde, iedereen vraagt me steeds wat er gebeurd is..en ik ben het beu om het te moeten uitleggen..

Dus gisteren en vandaag heb ik boven gewerkt.. Natuurlijk moet ik dan een trap overwinnen, maar ik kan vrij goed uit de voeten met mijn krukken.. Boven is het rustiger en kan mijn been ongestoord op een kratje liggen.. Momenteel hebben we super drukke tijden bij Rk Heliski, wat echt leuk is.. Er is een hele hoop werk te doen, dus ook voor mij.. Iedereen brengt me nu werkjes aan & ik pikkel zelf heen en weer van en naar de printer.. Ook krijg ik geregeld drank aangeboden.. Ik heb het vermoeden dat ik de beste collega's ooit heb!

Ik heb het hier zo erg naar mijn zin, dat mijn focus totaal niet meer ligt op mijn been.. Natuurlijk weet ik dat de revalidatie het moeilijkste gaat zijn, maar we gaan er voor de volle 200% tegenaan dan.. Zoals eerder vermeld, had ik totaal niet kunnen denken dat dit mij ooit zou overkomen.. Maar eens je in zo'n situatie terechtkomt, moet je kiezen..ofwel klap je volledig dicht ofwel ga je er volledig tegenaan.. En gezien ik nogal een vechtertje ben, heb ik gekozen om door te bijten.. 

Mijn knie doet al dagen geen pijn meer en ze ziet er redelijk proper uit.. De eerste keer was het nogal raar om er naar te kijken zo zonder verbanden, omdat ze hier alles dicht nieten.. Ik kan enkel maar hopen dat het litteken er dan wat mooier gaat uitzien :-) Maar vermoedelijk zal ik de komende zomer toch niet al te veel rondlopen in een kleedje of een rokje.. Ook geef ik mezelf elke dag een klein 'Hoera'tje' als ik weer eens iets bereikt heb wat ik daarvoor nog niet kon.. Zo heb ik er al ééntje gekregen omdat ik zelf mijn sok van mijn slecht been uitgekregen heb.. Het is maar een manier om mezelf positief te houden :-)

Binnen 3 weken komt het eerste bezoek hier aan.. En ik kijk er heel erg naar uit.. Tegen dan ben ik vermoedelijk al volledig zelfstandig, maar toch is een beetje hulp nooit verloren.. Ik kan al terug wat koken en de afwas doen op krukken is ook haalbaar.. Het komende weekend ga ik hier het gebouw eens verkennen opzoek naar een wasmachine :-D

Het enige wat me tegensteekt aan de hele knie-situatie is het feit dat ik maar moeilijk kan slapen.. Ik moet heel de nacht in éénzelfde positie blijven liggen.. Op mijn rug met mijn rechterbeen omhoog op kussens.. En zelfs met de pijnstillers kan ik maar een paar aantal uurtjes slapen.. Maar mij hoor je niet klagen hoor :-) We bijten door!

Dikke kus van mij en nogmaals bedankt voor de vele woorden van steun.. Het doet me zo'n deugd!

Liefs

xx