Memories...

Zoals het spreekwoord het zegt, komt er altijd een einde aan alle mooie liedjes.. En dat geldt dus ook voor het skiseizoen hier in Pano.. Hoewel ik er nooit echt zelf van heb kunnen genieten, buiten die 2 uurtjes op de sneeuw, hebben we een prachtig winterseizoen achter de rug.. We zijn de afgelopen maanden écht overstelpt geweest met pakken verse sneeuw, waardoor er hier in Pano gezegd wordt dat het de beste winter ooit was :-)

En ook al heb ik zelf niet van de sneeuw kunnen genieten, ik heb toch wel enkele prachtige herinneringen die ik voor altijd in mijn hartje zal koesteren... En meer nog, mijn avontuur hier is nog altijd niet voorbij!

Zo ben ik 2 weken geleden samen met mijn Papie gaan genieten van een ritje met de hondenslee, want ook dat is iets typisch voor hier.. Natuurlijk moest ik eerst toestemming vragen aan de chirurg, want ik wou echt absoluut geen risico's lopen met mijn net herstelde knie.. Maar hij zei me met een grote glimlach op zijn gezicht dat ik er maar volledig voor moest gaan.. Zo gezegd, zo gedaan dus :-)

Nadat ik mezelf helemaal ingepakt had met windels, thermisch ondergoed, mijn brace en skikleren was ik er helemaal klaar voor.. Eerst hadden we nog een ritje van een dikke 2 uur voor de boeg, want hier in Pano is met de hondenslee gaan rijden spijtig genoeg niet mogelijk.. Dus dan maar naar Lake Louise.. Onderweg, zoals altijd, genoot ik van de prachtige en vooral oneindige uitzichten op de bergen en de landschappen.. Ik weet dat het moeilijk voor te stellen is als Belg, maar hier kan je écht uren rondrijden zonder iemand tegen te komen.. Echte, pure rust.. Iets wat ik echt ga missen denk ik :-)

Heel Lake Louise was verhuld in een prachtig zicht van mist, mysterieuze wolken en af en toe een klein straaltje zon.. Maar vooral héél veel sneeuw..  En hoewel ik ontzettend veel zin had om in de sneeuw te gaan liggen om mijn eigen sneeuwengeltje te maken, heb ik me toch maar flink gedragen :-D Eerst en vooral kregen we wat meer uitleg over de honden, de voeding, de slee en de opstelling van het team.. Zo bestaat er dus een verschil tussen honden die getraind worden om echte leiders te zijn en honden die gewoon maar mee lopen.. 

Aangezien ik ondertussen al wel redelijk getraind ben op mijn krukken, was het voor mij allemaal niet zo erg moeilijk om in de slee te geraken.. Lekker warm ingeduffeld onder een soort van slaapzak waren we er helemaal klaar voor.. Natuurlijk was het terrein af en toe hobbelig, waardoor mijn knie een kleine bots kreeg maar dat nam ik er graag bij.. Hoewel ik weet dat het voor jullie, lieve lezers van mijn blogje, moeilijk is om voor te stellen, voelde ik me echt één met de natuur gedurende de rit die toch wel een dikke 1,5 uur in beslag nam.. Het enige wat je ziet zijn bomen en sneeuw.. En het enige wat je hoort, is rust en stilte.. Ongelooflijk hoe een bos zo'n kalmerend effect kan hebben op mensen..

Nadien zijn we snel nog even langs het Visitors Centre van Lake Louise gegaan.. Eerst en vooral omdat ik echt veel te dringend naar de toilet moest (weeral :-D) en ook omdat ik wel een klein hongertje had.. En ik heb vermoedelijk het allergrootste Chocolate Chip Cookie OOIT gegeten! :-D

Op maandag was het tijd voor nog iets véél spannender.. Heli Fondue! Nu hoor ik jullie al denken.. Hoe zit dat toch inéén.. Eten ze dan Fondue gedurende een helikoptervluchtje of zoiets? Wel neen, natuurlijk niet! :-)
Rond 4 uur, wanneer alle skiërs veilig teruggekeerd waren, was het onze beurt om deel te nemen aan de Safety Talk van de grote Bell 212.. Dit bevat onder meer de uitleg hoe veilig in en uit een helikopter te geraken, waar de brandblussers zich bevinden, hoe men de gordels moet aandoen, ... Een verplicht onderdeel voor iedereen, want veiligheid is iets wat we bij RK Heliski toch wel hoog in het vaandel dragen..

Uitzicht van op de Summit!

En daarna vertrokken we.. Voor mij persoonlijk was het de eerste keer in de grote helikopter, wat op zich al voor veel spanning in mijn buik zorgde.. Na een vluchtje van ongeveer een 15 minuten heeft Derek, super piloot en vooral ook super collega, ons de zachtste landing op de Summit ooit gegeven! Ik denk dat het mij toch wel zeker 5 minuten gekost heeft om woorden te zoeken voor wat ik allemaal kon zien en voelen.. 'Prachtig!' is een goede poging, maar zeker niet allesomvattend.. 

Misschien kwam het door de Blue Bird Sky..misschien kwam het door het feit dat er niemand anders buiten mijn collega's op de Summit was..misschien kwam het door het feit dat er een absolute stilte heerste.. Maar god, wat een super gevoel krijg je daar! Daarna was het tijd om samen met iedereen te genieten van zowel kaas- als chocoladefondue en de nodige drankjes.. Het is echt ongelooflijk hoe mijn collega's, die ooit allemaal vreemden voor mij waren, nu al allemaal een plekje in mijn hartje veroverd hebben.. Het besef dat ik hen binnenkort allemaal terug moet verlaten, is er dan ook ééntje dat met gemengde gevoelens gepaard gaat.. Want jawel, ik ga hen écht allemaal - stuk voor stuk - oprecht missen!

Na een geweldige terugvlucht, dankzij mijn collega Susi die vond dat Derek wel eens alles uit de kast mocht halen voor ons, hadden we al snel beslist om met allemaal nog iets te gaan drinken in de Jackpine.. Vele pintjes, een hilarisch drankspel inclusief emmer en zonnebril en geweldige conversaties later was het tijd om naar de T Bar te verhuizen voor Jam Night.. Nadat ik eerst half Pano op krukken heb moeten doorkruisen, was het voor mij persoonlijk echt wel tijd om te gaan slapen.. Tot grote spijt van enkele collega's natuurlijk. De volgende dag was er dan ook ééntje die bij veel collega's direct uit het geheugen gewist is :-D

Op vrijdag heb ik voor de eerste keer, onder begeleiding van de kinesist, mogen fietsen.. En hoewel ik goed genoeg weet dat mijn rechterbeen gewoon maar mijn linkerbeen volgt, voelde het toch weer als een persoonlijke overwinning.. De fiets zal dan vermoedelijk ook wel het vervoersmiddel bij uitstek worden voor mij deze zomer.. Mijn knietje doet het goed, zoveel is zeker! :-) De komende maanden zal ik vast en zeker nog wel rondlopen met mijn brace en krukken, maar dat kan me echt niet meer klein krijgen!

Gisteren, dinsdag, was het voor RK Heliski de laatste skidag.. Zowel de sneeuwcondities, die steeds slechter worden door het warme weer, als onze cijfers begonnen drastisch af te nemen waardoor we beslist hebben om 5 dagen vroeger dan voorzien te stoppen.. En ik moet zeggen, het einde was er ééntje in stijl! Al onze gasten en ook enkele van mijn collega's hebben nog één laatste keer kunnen genieten van een bezoekje aan de gletsjer in combinatie met een Blue Bird Sky.. 

En daarna was het aan ons.. Onze eigen Staff Party bij super party planner Nate! :-D Hij had zelfs voor deze gelegenheid een eigen jacuzzi gehuurd.. En hoewel we het ons thuis niet kunnen voorstellen, heb ik echt genoten van mijn avondje rond een groot kampvuur samen met mijn collega's en vrienden.. Samen pizza's, slaatjes, chips en pintjes delen schept echt wel een band!
 

Staff Party!

Ik denk dat ik na al deze weken wel kan zeggen dat ik perfect geïntegreerd ben in het Canadese leven.. Ik heb geleerd gelukkiger te zijn met kleine dingen en vooral om rustiger in het leven te staan.. Levenslessen die ik voor altijd met me meedraag!