Het einde van mijn stage..

Het is zo ver.. De 14 weken Stage bij RK Heliski zitten erop..

En ik moet zeggen dat ik er toch wel een redelijk dubbel gevoel bij heb..

Natuurlijk ben ik blij dat ik binnenkort terug thuis ben, hoewel ik weet dat het allemaal nog steeds hetzelfde gaat zijn.. Ik ga vast en zeker het gevoel hebben nooit weg te zijn geweest.. Maar ik vermoed dat men het daarom ook een 'thuis' noemt ? :-)

Ik kijk al uit naar de vele zomerse momentjes..op een terrasje.. met een cocktail of meerdere natuurlijk :-)
Oh heerlijk! Even terug bijpraten met alle vriendinnetjes, leuke dingen doen op vrije dagen, gewoon lekker gezellig in de zetel hangen en de hele dag niets doen, brunchen met het gezin op zondagmorgen.. Maar ook vooral gewoon terug tijd kunnen doorbrengen met mijn zus!

Ik weet dat de meerderheid van de lezers zich nu vermoedelijk afvraagt waarom ik uitkijk naar de momenten met mijn zus.. Maar wij komen nu éénmaal super goed overeen! Natuurlijk hebben we vroeger ook onze super lastige pubermomenten gehad waarop we elkaar echt niet konden uitstaan, maar nu zijn we 2 handen op 1 buik.. Zij weet wat ik wil zeggen als ik gewoon nog maar naar haar kijk.. De vele momenten waarop we samen de slappe lach hebben om iets super belachelijks zijn ontelbaar, maar zo geweldig!

Men zegt vaak dat een zus een beste vriendin is.. En ik heb dat lang ingezien, maar nu kan ik toch wel met enige trots zeggen dat mijn zus tot één van mijn beste vriendinnen behoort! En ik hoop van harte dat we samen nog ontzettend veel zotte momentjes gaan beleven.. in haar restaurant, samen onderweg naar overal en nergens, samen bij de Nails Gallery voor nieuwe gelnagels, samen op vakantie, ... Ik kijk er naar uit!

De komende maanden in België zullen gevuld zijn met momentjes met vrienden, mijn nieuwe kamer installeren, solliciteren voor een leuke job..maar vooral ook verder herstellen.. Zo zal ik nog steeds ongeveer 100 squats per dag moeten doen om de spieren in mijn rechterbeen sterker te maken.. Want jawel, het is nog steeds een pak magerder dan het andere been.. Leve de atrofie! Buiten deze oefeningen zal ik ook wekelijks naar de kiné moeten, gewoon om mijn vorderingen op te volgen.. En last but not least, zal ik me nog altijd 3 keer per week Tom Boonen kunnen gaan voelen op de fiets :-D 

Elke keer op de fiets voelt als het rijden van een persoonlijke Tour De France waarin ik natuurlijk altijd weer de winnaar ben :-D Ik kan me op het einde van mijn, nu toch al wel 40 minuten op de fiets, gelukkig genoeg nog altijd inhouden om mijn beide armen niet in de lucht te steken :-D Het is dus nu al wel duidelijk voor iedereen dat mijn vervoersmiddel deze zomer mijn fiets zal worden :-) Ik kan enkel maar hopen dat mijn mager rechterbeen dan niet ineens een dik coureursbeen wordt :-)
Kleine opmerking: Ja ik vind mezelf de grappigste thuis.. Ik leef dan ook al een hele tijd alleen, dat doet wat met een mens.. Geloof mij :-)

Momenteel geniet ik van de laatste dagen hier in Panorama.. Dagen die gevuld geweest zijn met enkele wandelingetjes helemaal naar beneden van het dal naar de General Store voor wat eten en drinken, mijn laatste bezoekje aan mijn kiné hier in Canada, eindelijk gewone kantooruren op het werk.. En dan vooral ook hét beste van al.. Brandoefeningen hier in Panorama Springs.. En ik die dacht dat het enkel iets was waar ze ons met lastigvielen op de KdG.. Think again Julie!

Op dinsdagavond was ik nietsvermoedend, na mijn deugddoend dutje, lekker eten aan het maken toen heel het gebouw verhuld werd in een gigantisch afgrijselijk geluid.. Het brandalarm.. Gedrild als ik ben, liet ik dan ook alles vallen om mijn weg naar beneden te starten.. Maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan als je je op krukken moet voortbewegen.. Na 4 verdiepingen trappen kwam ik dan ook eindelijk in de kelder aan waar de brandweermannen hun lach haast niet konden inhouden bij het zien van mij.. Nujah, ik had enkel een shortje en mijn sweater aan.. Geen brace, geen kousen, geen schoenen.. Niks :-D Na 5 minuten wachten, was de oefeningen voorbij en kon ik weer naar mijn appartementje..

Maandag vertrek ik in de namiddag met mijn collega Gaby naar Radium om een nachtje te verblijven in hun B&B Misty River Lodge.. Onderweg moeten we ook nog even al het geleende materiaal van het Rode Kruis terugbrengen naar het ziekenhuis.. Het is écht ongelooflijk dat ik de afgelopen 3 maanden gebruik heb kunnen maken van een super handige badstoel, want zonder was het voor mij echt niet mogelijk geweest om een douche te nemen.. Maar sinds afgelopen donderdag mag ik kleine afstanden afleggen zonder krukken, waardoor ik ook terug een douche kan nemen zonder hulpmiddelen.. Door deze ervaring besef ik eens te meer dat het Rode Kruis een fantastisch initiatief is dat zeker gesteund moet worden waar nodig!

Aangezien het maandagavond mijn laatste avond hier is, staat er een leuke BBQ met enkele van mijn collega's op de planning.. En dan op dinsdagmorgen stap ik in Radium op de Greyhound bus met bestemming Banff, waar ik voor enkele dagen op hotel ga.. Na 14 weken gaat het fantastisch zijn om gewoon langs het ontbijtbuffet te kunnen passeren en alles te nemen waar je zin in hebt, zonder dat je het zelf moet klaarmaken..

Momenteel heb ik nog geen idee wat ik gedurende al die dagen in Banff ga doen, want er is écht een overaanbod aan interessante plaatsen.. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik nog geen lijstje klaar heb liggen met de dingen die ik graag wil gaan bezoeken :-) Natuurlijk hangt alles af van hoe mijn knie zich voelt, maar ik heb er een goed oog in.. Voor de rest ga ik misschien ook even langs Cranbrook om een kijkje te gaan nemen bij de Rocky Mountains Sports & Rehab Clinic.. Hier bieden ze sportsbraces aan van verschillende merken, waardoor het voor mij mogelijk zou zijn om een idee te krijgen van het aanbod.. Gezien mijn breuken zal ik immers nooit meer kunnen sporten zonder een brace, maar dat gaat me niet tegenhouden :-)
Om jullie een ideetje te geven van wat voor brace ik ongeveer zou nodig hebben, heb ik hieronder het super vrouwelijke model - met bloemetjes - toegevoegd :-)

It's Spring!

Ook in Pano is het tijd om te genieten van het lentezonnetje dat zich nu toch steeds vaker eens laat zien.. Maar dat betekent natuurlijk niet dat het hier ineens ontzettend warm is.. Het is en blijft Canada éh :-)

Afgelopen zondag, April 15th, was het ook in mijn kleine schattige dorpje tijd voor de laatste skidag van het géweldige winterseizoen 2011-2012.. Door het warme weer neemt de sneeuwkwaliteit met zienderogen af én is er een verhoogd risico op lawines, waardoor het skiën niet meer zo super is.. Natuurlijk ligt er nog steeds ontzettend veel sneeuw op de bergen, maar er komt geen enkele skiër meer naar beneden.. Best wel raar om te zien eigenlijk!

Om het einde van het skiseizoen te vieren werd iedereen op zondag getrakteerd op een leuke BBQ met drankjes en muziek van een countrybandje.. Voor mij was dit er spijtig genoeg niet bij, want er was iets anders aan de orde.. Een volgend bezoekje aan de fitness om nog eens een momentje van glorie op de fiets te beleven :-D En ik heb ineens van de situatie gebruik gemaakt om mijn grenzen te verleggen en in plaats van de schampere 15 minuutjes ineens 30 minuten te fietsen.. Ongelooflijk hoeveel energie en plezier je uit deze kleine vooruitgang kan putten.. 

Natuurlijk moest ik daarna mijn knie belonen voor het goede werk :-) Ik heb geleerd dat ik enkel maar vooruitgang kan boeken door echt goed zorg te dragen voor mijn knie.. En aangezien ik mijn knie nog wel wat jaartjes nodig heb, is geen enkele inspanning mij te veel.. Zo moet ik er geregeld een olietje van Vitamine E opsmeren, omdat dit zou helpen voor het litteken mooier te maken.. Maar om eerlijk te zijn.. Veel heb ik er nog niet van gemerkt, maar misschien zit dit ook wel een beetje tussen de oren :-D

Ook leg ik nog steeds ongeveer 3 keer per dag ijs op mijn knie.. Mijn knie is dan niet meer gezwollen, maar elke keer ik een inspanning heb gedaan voel ik wel dat dit echt deugd doet.. Het is dan ook een vast ritueel om elke avond te gaan slapen met mijn been op een kussen en 2 ice-packen op mijn knie.. Voor de rest doe ik 2 keer dag 12 reeksen oefeningen.. Best wel uitputtend eigenlijk, maar we gaan ervoor! :-) 

Voor de terugvlucht naar België ben ik momenteel nog alles aan het regelen.. Eerst moest Dr. Fleet een Fit To Fly document invullen over mijn fysieke toestand, want blijkbaar vorm ik een "gevaar" voor de luchtvaartmaatschappij.. En enkel aan de hand van dit document kunnen ze mij een plaats aanbieden waar ik comfortabeler kan zitten met mijn krukken en mijn brace.. Laten we nu dus maar hopen dat ik tussen al de poepchique mensen in 1e klasse kan reizen :-D Ik hou jullie alvast op de hoogte!

Voor de rest gaat het leventje hier gewoon door.. Aangezien het skiseizoen er hier op zit, heeft er echt een ware exodus plaatsgevonden vorig weekend.. Met als gevolg dat er hier nu echt bijna niemand meer rondloopt.. De meeste werknemers zijn nu overgeschakeld naar hun zomerjobke, wat in de meeste gevallen op één of ander golfterrein is.. En de rest wacht gewoon af tot het mountainbike seizoen van start gaat..

Dinner @ Pano Springs 316! :-)

Op RK Heliski werken we nu nog maar slechts met 5 werknemers.. Ik had echt nooit kunnen denken dat er zó veel werk kon zijn in de administratie na het einde van het seizoen.. Nu zijn we vooral bezig met het opstellen van prijzen voor het volgend seizoen, direct mailings opstellen, de website aanpassen, cijfers van het afgelopen seizoen verzamelen,... 

Wel ben ik ontzettend blij dat we nu terug de gewone kantooruren hebben in plaats van de lange 12 tot 22 shiften.. Het is echt heerlijk om thuis te komen rond 6 pm en rustig de tijd te kunnen nemen om te koken..

Momenteel heb ik nog maar slechts 5 dagen stage te gaan.. En nog steeds lijkt het alsof ik hier nog maar juist gearriveerd ben.. Ik vind het dan ook ontzettend spijtig dat alles zo snel is gegaan, maar ik heb er ten volle van genoten! Ik voel me dan ook écht wel klaar om terug naar huis te gaan.. "Back to real life", zoals we dat hier wel eens met een grapje zeggen :-) Toch vertrek ik nog niet onmiddellijk naar huis, maar ga ik nog een weekje op vakantie naar Banff.. Een dorpje op ongeveer 2 uur van hier.. En nu dat het lentezonnetje er eindelijk is, ben ik er van overtuigd dat ik écht ga kunnen genieten van een weekje rust voor ik weer terugkeer naar België....

Memories...

Zoals het spreekwoord het zegt, komt er altijd een einde aan alle mooie liedjes.. En dat geldt dus ook voor het skiseizoen hier in Pano.. Hoewel ik er nooit echt zelf van heb kunnen genieten, buiten die 2 uurtjes op de sneeuw, hebben we een prachtig winterseizoen achter de rug.. We zijn de afgelopen maanden écht overstelpt geweest met pakken verse sneeuw, waardoor er hier in Pano gezegd wordt dat het de beste winter ooit was :-)

En ook al heb ik zelf niet van de sneeuw kunnen genieten, ik heb toch wel enkele prachtige herinneringen die ik voor altijd in mijn hartje zal koesteren... En meer nog, mijn avontuur hier is nog altijd niet voorbij!

Zo ben ik 2 weken geleden samen met mijn Papie gaan genieten van een ritje met de hondenslee, want ook dat is iets typisch voor hier.. Natuurlijk moest ik eerst toestemming vragen aan de chirurg, want ik wou echt absoluut geen risico's lopen met mijn net herstelde knie.. Maar hij zei me met een grote glimlach op zijn gezicht dat ik er maar volledig voor moest gaan.. Zo gezegd, zo gedaan dus :-)

Nadat ik mezelf helemaal ingepakt had met windels, thermisch ondergoed, mijn brace en skikleren was ik er helemaal klaar voor.. Eerst hadden we nog een ritje van een dikke 2 uur voor de boeg, want hier in Pano is met de hondenslee gaan rijden spijtig genoeg niet mogelijk.. Dus dan maar naar Lake Louise.. Onderweg, zoals altijd, genoot ik van de prachtige en vooral oneindige uitzichten op de bergen en de landschappen.. Ik weet dat het moeilijk voor te stellen is als Belg, maar hier kan je écht uren rondrijden zonder iemand tegen te komen.. Echte, pure rust.. Iets wat ik echt ga missen denk ik :-)

Heel Lake Louise was verhuld in een prachtig zicht van mist, mysterieuze wolken en af en toe een klein straaltje zon.. Maar vooral héél veel sneeuw..  En hoewel ik ontzettend veel zin had om in de sneeuw te gaan liggen om mijn eigen sneeuwengeltje te maken, heb ik me toch maar flink gedragen :-D Eerst en vooral kregen we wat meer uitleg over de honden, de voeding, de slee en de opstelling van het team.. Zo bestaat er dus een verschil tussen honden die getraind worden om echte leiders te zijn en honden die gewoon maar mee lopen.. 

Aangezien ik ondertussen al wel redelijk getraind ben op mijn krukken, was het voor mij allemaal niet zo erg moeilijk om in de slee te geraken.. Lekker warm ingeduffeld onder een soort van slaapzak waren we er helemaal klaar voor.. Natuurlijk was het terrein af en toe hobbelig, waardoor mijn knie een kleine bots kreeg maar dat nam ik er graag bij.. Hoewel ik weet dat het voor jullie, lieve lezers van mijn blogje, moeilijk is om voor te stellen, voelde ik me echt één met de natuur gedurende de rit die toch wel een dikke 1,5 uur in beslag nam.. Het enige wat je ziet zijn bomen en sneeuw.. En het enige wat je hoort, is rust en stilte.. Ongelooflijk hoe een bos zo'n kalmerend effect kan hebben op mensen..

Nadien zijn we snel nog even langs het Visitors Centre van Lake Louise gegaan.. Eerst en vooral omdat ik echt veel te dringend naar de toilet moest (weeral :-D) en ook omdat ik wel een klein hongertje had.. En ik heb vermoedelijk het allergrootste Chocolate Chip Cookie OOIT gegeten! :-D

Op maandag was het tijd voor nog iets véél spannender.. Heli Fondue! Nu hoor ik jullie al denken.. Hoe zit dat toch inéén.. Eten ze dan Fondue gedurende een helikoptervluchtje of zoiets? Wel neen, natuurlijk niet! :-)
Rond 4 uur, wanneer alle skiërs veilig teruggekeerd waren, was het onze beurt om deel te nemen aan de Safety Talk van de grote Bell 212.. Dit bevat onder meer de uitleg hoe veilig in en uit een helikopter te geraken, waar de brandblussers zich bevinden, hoe men de gordels moet aandoen, ... Een verplicht onderdeel voor iedereen, want veiligheid is iets wat we bij RK Heliski toch wel hoog in het vaandel dragen..

Uitzicht van op de Summit!

En daarna vertrokken we.. Voor mij persoonlijk was het de eerste keer in de grote helikopter, wat op zich al voor veel spanning in mijn buik zorgde.. Na een vluchtje van ongeveer een 15 minuten heeft Derek, super piloot en vooral ook super collega, ons de zachtste landing op de Summit ooit gegeven! Ik denk dat het mij toch wel zeker 5 minuten gekost heeft om woorden te zoeken voor wat ik allemaal kon zien en voelen.. 'Prachtig!' is een goede poging, maar zeker niet allesomvattend.. 

Misschien kwam het door de Blue Bird Sky..misschien kwam het door het feit dat er niemand anders buiten mijn collega's op de Summit was..misschien kwam het door het feit dat er een absolute stilte heerste.. Maar god, wat een super gevoel krijg je daar! Daarna was het tijd om samen met iedereen te genieten van zowel kaas- als chocoladefondue en de nodige drankjes.. Het is echt ongelooflijk hoe mijn collega's, die ooit allemaal vreemden voor mij waren, nu al allemaal een plekje in mijn hartje veroverd hebben.. Het besef dat ik hen binnenkort allemaal terug moet verlaten, is er dan ook ééntje dat met gemengde gevoelens gepaard gaat.. Want jawel, ik ga hen écht allemaal - stuk voor stuk - oprecht missen!

Na een geweldige terugvlucht, dankzij mijn collega Susi die vond dat Derek wel eens alles uit de kast mocht halen voor ons, hadden we al snel beslist om met allemaal nog iets te gaan drinken in de Jackpine.. Vele pintjes, een hilarisch drankspel inclusief emmer en zonnebril en geweldige conversaties later was het tijd om naar de T Bar te verhuizen voor Jam Night.. Nadat ik eerst half Pano op krukken heb moeten doorkruisen, was het voor mij persoonlijk echt wel tijd om te gaan slapen.. Tot grote spijt van enkele collega's natuurlijk. De volgende dag was er dan ook ééntje die bij veel collega's direct uit het geheugen gewist is :-D

Op vrijdag heb ik voor de eerste keer, onder begeleiding van de kinesist, mogen fietsen.. En hoewel ik goed genoeg weet dat mijn rechterbeen gewoon maar mijn linkerbeen volgt, voelde het toch weer als een persoonlijke overwinning.. De fiets zal dan vermoedelijk ook wel het vervoersmiddel bij uitstek worden voor mij deze zomer.. Mijn knietje doet het goed, zoveel is zeker! :-) De komende maanden zal ik vast en zeker nog wel rondlopen met mijn brace en krukken, maar dat kan me echt niet meer klein krijgen!

Gisteren, dinsdag, was het voor RK Heliski de laatste skidag.. Zowel de sneeuwcondities, die steeds slechter worden door het warme weer, als onze cijfers begonnen drastisch af te nemen waardoor we beslist hebben om 5 dagen vroeger dan voorzien te stoppen.. En ik moet zeggen, het einde was er ééntje in stijl! Al onze gasten en ook enkele van mijn collega's hebben nog één laatste keer kunnen genieten van een bezoekje aan de gletsjer in combinatie met een Blue Bird Sky.. 

En daarna was het aan ons.. Onze eigen Staff Party bij super party planner Nate! :-D Hij had zelfs voor deze gelegenheid een eigen jacuzzi gehuurd.. En hoewel we het ons thuis niet kunnen voorstellen, heb ik echt genoten van mijn avondje rond een groot kampvuur samen met mijn collega's en vrienden.. Samen pizza's, slaatjes, chips en pintjes delen schept echt wel een band!
 

Staff Party!

Ik denk dat ik na al deze weken wel kan zeggen dat ik perfect geïntegreerd ben in het Canadese leven.. Ik heb geleerd gelukkiger te zijn met kleine dingen en vooral om rustiger in het leven te staan.. Levenslessen die ik voor altijd met me meedraag!

Mijn Papie op bezoek!

Op 31 maart was het zo ver.. mijn papie zou eindelijk vanuit België op bezoek komen.
En ook al zorgt hij al ongeveer 20 jaar voor mij, toch was ik ontzettend zenuwachtig die ochtend.. Zenuwachtig omdat hij mijn nieuwe leefwereld hier eindelijk zou leren kennen.. Maar ook wel zenuwachtig omdat ik er toch wel van overtuigd ben dat ik een hele verandering doorgemaakt heb hier.. Zowel mentaal als fysiek..

Na zijn aankomst hier zijn we dan ook direct samen naar Invermere vertrokken, waar ik hem als echte gids de weg wees rond het Lake of Invermere.. Daar waar ik altijd degene ben die nooit kan stoppen met praten, kan dit prachtige uitzicht me na al die weken toch nog altijd stil krijgen.. Aangezien ik altijd moet terugvallen op collega's voor boodschappen, had ik ook dit keer echt niets meer in huis :-D Snel nog even een échte hamburger met frietjes naar binnen werken en dan was het tijd om mijn Papie te gaan voorstellen aan al mijn nieuwe collega's..

Natuurlijk werd er weer ettelijke keren benadrukt hoe fier ze hier op mij zijn, omdat ik besloten heb om door de zure appel heen te bijten en mijn stage te vervolledigen.. Ik moet zeggen, na al die tijd ben ik het nog steeds niet gewoon om zoveel lof te aanvaarden.. Maar we werken eraan :-) Om iedereen hier te bedanken voor de goede zorgen waren er heel wat pralines, koekjes en andere vormen van chocolade mee gereisd.. Geweldig om te zien hoe de Canadezen ontzettend hard genieten van iets wat voor ons zo vanzelfsprekend is..

Fort Steele

Op dinsdag had ik mijn eerste vrije dag sinds een tijdje, omdat het weer tijd was om naar het ziekenhuis te gaan voor een controle.. Als een échte toerist had ik een volledige route uitgestippeld met enkele bezienswaardigheden, want nu ik hier ben moet ik er toch ook wel van genieten :-)






Zo hebben we eerst halte gehouden bij Fort Steele, een dorp dat volledig nagebouwd is van in de jaren '60.. Aangezien het voor hen ook winterseizoen is, waren niet alle gebouwen open.. Maar toch was het een ontzettend leuke ervaring.. Mijn Papie heeft iets harder afgezien, omdat hij beslist had mij te duwen in de rolstoel door bergen zand :-D 

Cranbrook City :-D

Daarna zijn we doorgereden naar Cranbrook, waar we dachten te genieten van het zonnetje in het stadscentrum.. Maar na enkele minuten was het duidelijk dat het stadscentrum eigenlijk maar bestond uit 2 winkelstraten.. Geen idee hoe ze dat in België zouden noemen, maar zeker en vast geen stad :-D Achja, dan maar ineens naar het ziekenhuis..

Ik moet toegeven dat ik maandagavond eigenlijk ontzettend zenuwachtig was voor mijn bezoekje aan Dr. Chaney.. Ik had vooral schrik dat mijn vooruitgang in zijn ogen niet zo goed zou zijn als in die van mij.. En dat zou me wel eens erg kunnen teleurstellen.. Na weer een lang gesukkel om uit mijn skinny jeans en in een ziekenhuisschortje te geraken, was het tijd voor mijn 5e bezoekje aan de X-ray afdeling.. Na snel even 4 foto's te hebben genomen van mijn knie was het wachten geblazen..

En dan, na een dik half uur denk ik, was het mijn beurt om op 'bezoek' te gaan bij Dr. Chaney.. Mijn X-Ray's toonden enkel maar aan dat mijn beenderen volledig terug aan elkaar gegroeid zijn en mijn kruisband is sterker dan ooit.. Vermoedelijk enkel maar door die grote vijs die er nu in zit :-D Dus.. Goed nieuws.. Ik mocht stilaan terug beginnen leren wandelen.. Ik denk niet dat een ziekenhuisbezoekje mij ooit zo gelukkig heeft gemaakt!

Tijd voor een beloning! Een échte, lekkere en min of meer gezonde hamburger van Wendy's.. Echt yummie for my tummie! :-D Daarna was het terug tijd om in de auto te kruipen, want ik wou nog graag Kimberley gaan bezoeken.. Dit bleek een écht Beiers dorp te zijn waar er eigenlijk maar amper volk rondliep.. Ik moet zeggen dat het toch wat raar is om après-ski muziek uit Oostenrijk te horen hier in Canada :-D Bovendien staat er in Kimberley de grootste Koekoeksklok van Canada.. Eigenlijk niet meer dan een lelijk ding, maar ach.. dat hadden we dan ook weeral gezien :-D

Radium Hot Springs

Na Kimberley was het tijd om aan avondeten te denken.. Superplanner als ik ben, had ik voorzien om 's avonds bij mijn collega Susi te gaan eten in Helna's Stube te Radium Hot Springs..Aangezien ik sinds het ziekenhuisbezoek, fier als ik was dat ik een beetje mocht stappen, mijn rechtervoet toch wel vaak gebruik had, was ik te moet om nog te gaan zwemmen in de Hot Springs.. Oorspronkelijk was dit het plan, maar dit hebben we veranderd door er gewoon even naar te gaan kijken..

Radium Hot Springs

Helna's Stube biedt een eerlijke, Europese keuken aan waar ik echt van heb kunnen genieten.. Lekker eten in combinatie met een glaasje wijn.. De afsluiter van de dag kon niet beter zijn voor mij!






Voor de rest van de week ben ik gaan werken terwijl mijn Papie genoten heeft van 3 dagen heliskiën.. En doordat we hier tegen het einde van ons skiseizoen aanlopen en ze na al die weken genoeg vertrouwen in mij hebben, was ik vaak genoeg de enige medewerker aan de Front Desk.. Ik moet zeggen dat het je echt wel een boost geeft wanneer je op je ééntje iedereen kan helpen..

Voor de avondjes zijn we vooral samen iets gaan eten, omdat we nu éénmaal het beste wilden halen uit ons weekje samen.. Ook zijn we op zaterdag iets kleins gaan eten met Laura, mijn bazin, omdat mijn Papie haar nog eens wilde bedanken voor haar goede zorgen..

Op zondag was het tijd om nog eens boodschappen te gaan doen, want ik mag zeker niet omkomen van de honger hier :-) Ik heb er zelf geen enkel idee van, maar blijkbaar ben ik toch wel enkele kilootjes kwijtgespeeld hier in Canada..Vermoedelijk heeft alles met mijn knie hier ook wel iets met te maken.. Maar mij hoor je niet klagen hoor.. Ik trek gewoon mijn ceintuur wat harder aan! :-)

Nog maar 4 weken te gaan en ik ben terug thuis.. Ik kan het nog steeds niet vatten dat het allemaal zo snel is gegaan, maar dat toont enkel maar aan dat ik er echt wel van genoten heb!