Mijn dieptepunt..

Hallo lieve volgers..

Ik weet dat ik nog maar net een blogje heb geschreven, maar er moet mij gewoon iets van het hart..
Dit keer geen verhaal gevuld met positief en happy nieuws.. Neen, ik heb dit weekend mijn persoonlijk breekpunt bereikt in het hele knie-verhaal..
Door het neer te schrijven, hoop ik dan ook een gevoel van opluchting te krijgen..

De afgelopen 4 weken zijn weken geweest waarin ik me echt als een klein vechtertje getoond heb..
Ik, als kleine Julie, tegen het grote onrecht van de wereld..

Daardoor heb ik misschien ook wel voor mezelf het gevoel gecreëerd dat de mensen rondom mij verwachtten dat ik alleen maar positief zou omgaan met de situatie..

Maar het gaat even niet meer.. Ik ben even moe gevochten..

Nu kan ik jullie al horen denken.. "Hoe komt het dat Julie ineens van zo'n positieve ingesteldheid naar zo'n negatief gevoel is gegaan?".. Wel, dat zal ik jullie eens proberen uit te leggen..

Eerst en vooral speelt mijn opgestapeld slaaptekort een grote rol.. Ik ben altijd al een meisje geweest dat ontzettend veel slaap nodig had.. En nu krijg ik het gewoon niet.. Elke avond is het een vast ritueel om een pijnstiller in te nemen, om zo toch maar aan 4 uurtjes slaap te geraken.. Maar dat is nu éénmaal niet genoeg om mijn lichaam te blijven ondersteunen.. Mijn lichaam is moe, ontzettend moe..

Daar bovenop komt er nog eens bij dat de pijn zich nu niet meer enkel in mijn knie manifesteert.. Mijn hele rechterbeen wordt geteisterd door pijn.. Mijn bovenbeen, mijn knie, mijn scheenbeen en zelfs mijn tenen.. Verschrikkelijk! Ik leg dan ook geregeld ice-packen, omdat de kou mij een beter gevoel geeft.. Elke avond is het dus opnieuw afwachten tot mijn been een beetje in slaap wilt vallen..

Ik ben nog steeds genoodzaakt om altijd op mijn rug te slapen, aangezien ik mijn been nog niet kan plooien.. Te denken dat ik normaal gezien altijd in de foetushouding slaap, is dit echt verschrikkelijk voor mij.. Mijn been rust nog steeds op kussens, maar krijgt daardoor ook geregeld steken.. Om dan nog maar te zwijgen over de spieren die zich geregeld ongevraagd samentrekken..

Soms denk ik echt dat het allemaal maar een slechte droom is.. Dat ik wel zal wakker worden de volgende dag en gewoon uit mijn bed kan stappen.. Maar als ik dan mijn ogen open en mijn krukken zie staan, weet ik genoeg.. Het is de harde realiteit dat ik de komende weken mijn been nog altijd in mijn brace zal moeten hijsen voor ik uit mijn bed kan.. Je kunt je echt niet voorstellen hoe hard ik verlang naar het moment dat ik mijn voet gewoon maar eens op de grond mag zetten..

Natuurlijk wist ik na de operatie dat de revalidatie een kanjer van formaat ging zijn, maar ik wist echt absoluut niet dat het je zo kon uitputten.. De afgelopen weken heb ik me ontzettend sterk gehouden, gevuld met de gedachten dat ik dagelijks wel enige vorm van beterschap zou ondervinden.. Maar dat is spijtig genoeg niet het geval.. Ik sukkel nog steeds met de kleinste dingen, geraak vermoeid van even rechtop te staan en voel me nog altijd even hulpeloos..

Ik weet wel dat het ontzettend egoïstisch klinkt, maar soms wil ik gewoon echt alleen zijn.. Even weg van alles en iedereen.. Want hoe goed de mensen het hier ook allemaal bedoelen, ik ben het zo beu om elke keer opnieuw te moeten uitleggen wat er nu juist aan de hand is met mijn been.. En wat me nog het meest van al ergert, zijn de vele blikken naar mijn been toe.. Ik weet wel dat het er allemaal niet zo goed uitziet, maar het feit dat mensen me aanstaren helpt er echt niets aan hoor..

Hier tegenover staat het feit dat ik me nog altijd gelukkig voel wanneer ik op het werk ben.. Mijn ontzettend lieve collega's vangen me echt elke dag goed op en hechten helemaal niet zo veel belang meer aan die knie.. En dat vind ik fantastisch! Gewoon kunnen gaan werken zoals iedereen anders is iets wat me gelukkig maakt.. En doordat ik dagelijks wel wat uurtjes werk, heb ik tijdens de week helemaal niet zo veel tijd om stil te staan bij alles..

Maar dan komen die eenzame weekends.. Aangezien de schrik te groot is om terug te vallen, blijf ik meestal het hele weekend op mijn appartementje.. En natuurlijk is dit niet echt goed voor de moraal.. Ik probeer me wel met verschillende dingen bezig te houden, maar dan toch sluipen die negatieve gedachten ongevraagd mijn hoofdje binnen..

Het is hier nu zondagavond.. En ik moet eerlijk toegeven dat ik vandaag zelfs nog niet langer dan enkele minuten uit mijn bed geweest ben.. Ik heb vooral geslapen en gerust, want mijn lichaam had er écht nood aan.. En nog ben ik moe, dus ga ik dadelijk gewoon weer mijn licht uitdoen en verder slapen..

Hopelijk tot snel voor wat positiever nieuws..
Liefs xx